APH- Tesknota

Jak można nie kochać kwiatów?
One są przecież takie cudowne… delikatne, kolorowe i, co prawda nie zawsze, cudnie pachnące. Po prostu były tym, co wszystko. Pięknem, szczerością i dobrocią. Były skromnością i narcyzmem. Były duszące i kuszące. Były jak ludzie- tacy różni, choć tacy sami.
Lovino odwrócił głowę. Po wewnętrznej stronie jego nadgarstka spacerowała mrówka, mała i czarniutka. Wiatr wezbrał na sile, poruszył ździebłami trawy, które połaskotały go po policzkach i lekko rozchylonych wargach. Zamknął oczy i wypuścił powietrze z płuc. Kochał te dni, kiedy mógł bezkarnie utonąć we własnych myślach, nie przejmując się niczym, ani ludźmi, ani samym sobą. Obezwładnienie, pogrążenie w marzeniach… W kolorowej rzeczywistości umysłu.
Leżał tak, wśród białych kwiatów, blady i spokojny.
Leżał i śnił głęboko, niewzruszony wrzaskiem, ponurym, rozdzierającym serca.
Leżał i śnił.
Śnij, Lovino, póki wiatr nie ucichnie i kwiaty nie zwiędną…

Hiszpania obudził się zlany potem.
Zamrugał kilkakrotnie, rozejrzał się wkoło. Słońce wlewało się leniwie do pokoju, za oknem śpiewały ptaki. Uniósł się na łokciach i wypuścił powietrze ze świstem. Spojrzał na zegarek. Jęknął zirytowany i wstał z łóżka. Przeciągnął się, ziewnął i poszedł do łazienki. Po chwili woda spływała po jego karku, uspokajając i oczyszczając umysł. Oparł się czołem o kabinę. Nie potrafił pojąć tego snu. Wiedział tylko jedno.
W tym  śnie to on krzyczał.
Zacisnął pięści, opłukał się i wyszedł z prysznica. Wytarł się mięciutkim ręcznikiem, założył wysłużone dżinsy i czerwoną koszulę, nie tracąc czasu na zapięcie guzików. Przeczesał grzebieniem włosy, umył zęby i poszedł do kuchni. Usiadł na jednym z krzeseł i zawiesił wzrok na czajniku.
Cisza unosiła się w całym domu niczym gęsta mgła. Antonio jęknął i oparł policzek o blat stołu. Z trudem znosił te dni, kiedy nie było go przy nim. Gdy był taki sam…


Bawili się w najlepsze. Alkohol lał się strumieniami, nie tylko po kieliszkach, ale i po podłodze. Północ minęła dwie godziny temu, w domu zrobiło się zimno, ciepła woda dawno się skończyła. Jednak Ludwig, tak jak obiecał, zjawił się punktualnie i zabrał Francisa wraz z Gilbertem z domu Hiszpana.
Antonio zasnął.
Słyszał śmiechy dobiegające z oddali, szum drzew, których tu nie było i ptasi śpiew. Widział błękitne niebo, białe chmury rozlewające się po niebie i czarne słońce. Chciał krzyknąć, ale nie potrafił. Zrobił za to dwa kroki do przodu.
- Hej! – Zawołał. Wiatr przybrał na sile, targając jego pelerynę i zrzucając mu z głowy kapelusz. Hiszpan przeklął i pobiegł za nim, jednak już po chwili się potknął. Zarył twarzą w gorący piasek, jednak nie miał już siły zareagować. Zamknął oczy i czekał, aż skóra przyzwyczai się do temperatury.
Śmiech.
- Jesteś głupi, debilu.
Antonio jęknął i dźwignął się na kolana.
- Lovino? – rozejrzał się, jednak wszędzie wkoło szumiało morze piasku.
- Znajdź mnie.
Paranoja, pomyślał, stając na równe nogi. Był na pustyni. Mógł mieć omamy.
- ROMANO?!
Odpowiedziała mu cisza. Zadrżał i mocniej opatulił się peleryną. Łzy wezbrały na sile, jednak nie pozwolił żadnej spłynąć po jego policzku. Nie chciał dopuścić do siebie żadnej słabości.
W końcu powolnym krokiem ruszył przed siebie. Jego stopy zapadały się w piasku, słońce paliło w twarz, a pragnienie drapało w gardło.
- Tosiu…. To… Tosiu…. Tosieńku… Chodź tu, chodź do mnie… Tosiu…
Szept wibrował wokół niego, przeszywał serce, doprowadzał do obłędu.
Metr. Dwa.
Wiatr.
Szept.
- Tosiu…! TOSIU….!
Przekleństwo. Jedno. Drugie.
- W prawo, Tosiu! Znajdź mnie! Znajdź nas!
Załkał. Chciał wody, chciał cienia. Zimnego, świeżego i czystego wiatru. Chciał śniegu. Chciał…
Kwiaty.
Hiszpania spojrzał w niebo. Znał je. Był pewien, że widział je już kiedyś… Wyciągnął po nie rękę, ale żaden nie spadł na nią. Zamknął oczy i zadrżał. Po chwili poczuł delikatne łaskotanie po wewnętrznej stronie nadgarstka.
- Tosiu...
- Lovino… - Szepnął. Otworzył oczy i spojrzał na swoją rękę. Jedna mróweczka spacerowała po linii jego żyły. Druga wspinała się po palcach. I kolejna. I kolejna.
Nie był przerażony.
- Lovino, gdzie jesteś?
Śmiech ponownie rozniósł się echem po pustyni. Szum drzew, śpiew ptaków. Czysty, świeży wiatr.
I cisza. Upiorna cisza. Pustka.
- Lovino…? LOVINO?!

- DEBILU!
Hiszpania  gwałtownie otworzył oczy i podniósł się do siadu. Zamrugał kilkakrotnie i rozejrzał się. Leżał w swoim łóżku, w swoim pokoju, okno było zamknięte, pomieszczenie przewietrzone. Tuż obok niego stał Lovino, trzymając ręce w kieszeniach.
- Romano?! – Uśmiechnął się szeroko i schował twarz w dłoniach. Trwał tak chwilę bez ruchu, aż w końcu przeczesał włosy palcami. – Boże… Romano…
- Zostawić cię, kurna, na chwilę, i takie cyrki wyprawiasz.
Antonio spojrzał na chłopaka. Powoli wstał z łóżka i poprawił koszulę. Dopiero wtedy poczuł ogromny ból głowy.
- Co? Jakie cyrki…?
- Twój dom wygląda jak burdel. Posprzątaj tu.
- Huh? Aa, tak, racja…
- Kurna, sprzątaj, a nie, będziesz mi tu głową kiwał… Ej! EJ! No co robisz?! DEBILU! PUSZCZAJ! PFFFF!
- Hahahaha~
- DBFILU! PFUSCAJ! DUSIS MNIE!
- Oj, Romano~ Jak ja cię kocham~
- ZAMKNIJ SIĘ! EJ! POSTAW MNIE NA ZIEMI! GDZIE TY MNIE, KURNA, NIESIESZ?!
- Chodź, pomożesz mi w sprzątaniu~
- NIE!
- No daj spokój, na pewno się za mną stęskniłeś~
- NIE!
- Nie?
- … Zamknij się, buraku.